In nogal wat steden kan men in een straat of op een plein een gedicht lezen. Die kunnen omhoog hangen in een kader, op de muur geschilderd zijn of nog op een andere wijze naar voren komen. Misschien fietst u er dagelijks langs?

Wij zouden graag meer leden van deze 'muurgedichten' laten genieten. Wij willen alle leden dan ook oproepen een foto van Nederlandstalige gedichten in de publieke ruimte naar ons toe te zenden. Als deze oproep door jullie beantwoord wordt, dan doen we van de resultaten uiteraard verslag op de website en in de PrincEzine.

Algemeen secretaris Jan Umans, die op dit idee kwam toen hij een gedicht aan een muur in Utrecht zag, bijt het spits af met een gedicht van Kees Stip.

We hopen dat er nog vele gedichten gaan volgen.

Het dagelijks bestuur

Het Hanengeschrei

Ik heb haar gezoend in het Hanengeschrei
Bij de automaat aan de Choorstraat
Terwijl ze garnalencroquetjes at
Of wat daar gewoonlijk voor doorgaat

Er glommen lichtjes op haar lip
Van een eenzame oude lantaren
In de verte knarste de Zeistertram
En de avondwind woei door haar haren.

Ik zei tegen haar: ‘Doe die lichtjes uit,
Anders sta ik niet meer voor mezelf in’.
En toen ze weer aangingen zette de Dom
Het voorspel van kwart voor elf in.

Voor deze zoen mag de duivel mijn ziel,
En mijn lichaam de schillenboer halen.
Ik proefde de eeuwige zaligheid
En een klein beetje ook de garnalen.

Kees Stip