Nieuwjaarsreceptie

De Orde van den Prince Westhoek heeft het Nieuwe Jaar ingezet met stijl. In een echte boot werd benedendeks een receptie gehouden voor alle mensen van " goede wil"  en dat waren er emeer dan zeventig.

Dag Wyntin heette iedereen welkom en Monique gaf een korte toelichting  hoe zij als " aangespoelde " kustbewoner vrij snel "nuze schoène toale leirde kenn en appreciërn ". Via de Gentse Minard schouwburg leerde Monique de combinatie Maaike Cafmeyer, Wim Opbrouck en Katrien Verfaille kennen.
Katrien Verfaille, rijzig en slank kwam aan haar gecamoufleerde electronische piano zitten en vertelde met een ontwapenende glimlach en twinkjes in de ogen hoe haar moeder het eerste leerjaar in Stavele bezielde met verhaaltjes over Leen en Rik die de kinderen hun eerste leesboekervaring kleurden. Anneke stak enthousiast haar vingertje op om mee te delen dat haar mama ook wist van " neur leen en neur rik"

Het ijs was gebroken en Katrien vertelde dat muziek haar leven is, haar expressie, haar contact met de wereld. Het in Vlaanderen wereldberoemde lied " 'k kunn ik nu nie nou joen komn" ontstond spontaan en is wellicht het enige van haar liederen dat zij niet zelf heeft gecomponeerd : de muziek, is van Jean Ferrat, "La Montagne", herwerkt door Wim Sonneveld in " Mijn Dorp". Dit is de start geweest van haar carrière als zangeres: "hiervan kan ik leven en dat is wonderlijk."

Zij schrijft zelf haar teksten, die aanvankelijk haar hypochondrie bezworen. Later ging zij naar Oostende, " de menschen kiekn passern" en zij kiende uit welk lid van het koppel dat voorbij slenterde de " baas" was. En hop het  liedje Falderie was geboren. Melodietjes kwetterden in haar kleine hoofdje toen ze nog kind was en blijven dat doen. Het componeren is gestart bij het overlijden van haar papa nu 15 jaar geleden. Notenleer is niet aan haar besteed, en toch weerklinken de kleuren van emoties haar pianospel, dat verdrietig en somber kan klinken in de stijl van Liszt en guitig en vrolijk als een uitgeslapen Schubert. Zij schrijft nu vooral pianomuziek, op Franse gedichten. George Sand en Victor Hugo zijn haar lievelingen.

Zij zingt trouwens als bisnummer een heel emotioneel gedicht van Victor Hugo die bloemen legt op het graf van zijn dochter.
Zij vraagt onze medewerking om haar langste lied te schrijven. In samenwerking met de Krant van West -Vlaanderen wil zij een groot aantal dorpen bezoeken, met de mensen praten over hun existentie in een dorp en daarover dan een strofe schrijven.

Dorpen wordt ook Katriens' leitmotiv. In talloze West-Vlaamse dorpen zal zij concerten geven in 2024. Dit in samenwerking met de Krant van West-Vlaanderen. Tijdens deze concertestafette geeft de dorpsbode, die het concert organiseert, telkens de stok door aan het volgende dorp die hij/zij zelf kiest. De dorpsbode geeft info aan Katrien over zijn/haar dorp. Over ieder dorp waar Katrien optreedt, schrijft zij een strofe en dat wordt 'het langste lied ooit'. Spannend! Iedereen die van zijn of haar dorp houdt, kan dorpsbode worden. Wil je meedoen: mail naar info@pigeononpiano.com. Meer info: www.katrienverfaillie.be/dorpsestafette.