Ayan brengt haar verhaal in ‘Op zoek naar vaste grond’

Ik wil jullie terugbrengen in de tijd, naar 23 april 2017. Wellicht zegt die datum je niets meer, maar het was de dag dat Ayan Mohamud Yusuf bij ons te gast was, de Somalische vluchteling die het tot kabinetsmedewerkster bracht. Haar levensverhaal, in nog wat zoekend Nederlands gebracht, heeft iedereen ontroerd… en verwarmd van binnen.

Ayan heeft nu een boek geschreven met als titel ‘Op zoek naar vaste grond’ over haar hobbelig levensverhaal, van vluchteling tot kabinetsmedewerkster. Ze verhaalt hoe zij op 16-jarige leeftijd in België belandde en het hier tot kabinetsmedewerker van verschillende ministers bracht.

Het boek wordt op 20 maart in Diest voorgesteld (ondertussen door corona uitgesteld) en zal nadien te koop zijn in de betere boekenwinkel. Sterk aanbevolen !

En om in de sfeer komen lees ik één fragment voor uit een interview in de Standaard:

“Eén beeld van de oorlog heb ik gezien. En blijf ik zien. De deur die open geschopt werd en iemand die daar stond met zijn ingewanden in zijn handen. Zoiets krijg je niet meer gewist. En toch heeft dat me minder geraakt dan de dood van mijn lievelingsoom. Het was tijdens één van onze vluchtsessies. Hij zat twee auto's voor ons. We werden beschoten en een kogel is dwars door zijn nieren gegaan. Het is de meest pijnlijke manier om te sterven. Hij heeft er een hele dag liggen doodgaan. Geen artsen, geen ziekenhuizen - onbestaande concepten in zulke tijden. Het is een machteloosheid die ik hoop nooit meer te hoeven voelen.

'Waar zouden we zijn?' Mijn oom had iemand, een mensenhandelaar, betaald om ons naar de Verenigde Staten te brengen. We waren net geland in Zaventem, die man ging naar het toilet en kwam niet meer terug. Daar stonden we, mijn tante, twee nichten en ik. Dat het niet de VS was, dat vermoedden we vanwege de vluchtduur.

Mensen zeiden ons dat we in België waren. 'België, dat ligt in Europa, denk ik', ik hoor het mijn tante nog vertwijfeld zeggen. Vandaar ging het naar het Klein Kasteeltje, mijn eerste thuis in België.”

Jan Breyne