Jubileumviering

Wij vierden onder ruime belangstelling ons 25-jarig jubileum in de Salons van Edel te Wilrijk.

Samen blikten we terug op het verleden en keken we naar het heden en de toekomst van ‘t Wit Lavendel.

We luisterden naar muzikale intermezzo’s van mezzosopraan Herlinde Van de Straete en de pianiste Babette Craens.

Beide jonge muzikanten hebben reeds een mooi parcours achter de rug en brengen ons een selectie van intimistische liederen.

Deel I
• Debussy: Chansons de Bilitis
• Britten: Corpus Christi Carol
• Nordqvist: Jul jul strålande jul
Deel II
• Mortelmans: ‘t Avondt • Schumann:
• die Lotosblume
• Meine Rose
• Brahms: Unbewegte Laue Luft
• August de Boeck : Sonnet

Culinair werden we verwend,

Het aperitief werd poëtisch omkaderd door Dirk Van Bogaert en Max Schäffer
Woord van de voorzitter Marleen Haems en van de gewestpresident Anna De Zeeuw
Bisque
Kalfsvlees met seizoensgroenten, fine champagne saus en kroketten
Moelleux crème anglaise. Koffie en thee.

Poëtische rede door Dirk Van Bogaert : 

BOEM! Paukenslag (1918=> 1998 is 80 jaar)

Geboorte van ’t Lavendel, suikerbonen/hagelslag, 

ik stond mee aan de wieg

Een nieuwe lente, een nieuw geluid.

Exact 400 jaar na dat van Amsterdam, die zijn ermee gestopt in 1532

Wij waren jong en zonder grenzen, open geesten

Hebben al die jaren geen enkel onderwerp geschuwd

We stonden naast de kraters van onbegrip in Noord-Frankrijk

En wilden -als jonge kinderen- alles over alles weten.

Lieten ook dikwijls dichters aan het woord

Of lazen uit hun werken 

Want het woord is waar betekenis woont.

Wij bleven jong, en zijn nog steeds idealistisch na die 25 jaar.

Velen die bij ons kwamen spreken, werden later beroemd of BV

En periodiek verlaten wij onze stad en nemen een kijk in de wereld.

Wanneer wij dan terugdenken over deze 25 jaar, nemen wij de tijd en leggen hem behoedzaam over dat verleden, om de toekomst verder vorm te geven.

Het moet wel gedaan zijn met het belachelijk gegoochel met onze klinkers en dat in alle media: A I => Eee Aaai???) Maar nee: het is Aa, Ie!

Poëtische rede door Maximilan Schäffer voor het Jubileum van de Orde van den Prince, afdeling ’t Wit Lavendel

Het heden, het verleden, toekomst 

Grenzeloos lijkende concepten die mekaar ontmoeten op hun grens

Geschiedenis, is een vreemd woord, absurd zelfs om te beseffen

Ik vroeg het me met een collega onlangs af

Waar maken we nog onze geschiedenis? 

Is het nog in gebouwen, wolkenkrabbers, hotels muren als deze?

Misschien een stukje

Is het dan misschien  met woorden? Hoe kan dat als deze zo vaak tekortschieten, te begrensd zijn 

Ik geef u enkele voorbeelden:

Volautomatische wapens doorkruisen het Amerikaanse schoolbeeld

Granaten door de straten vliegen

Volstaat voor Oekraïne vrijheidsstrijd?

Voor Gaza, genocide?

Voor de klimaattop, een dure flop?

Voor het kapitalisme, postmodern cynisme?

Ze volstaan enkel als we ophouden met spreken alsof morgen

Het gisteren is van een “ons afhandig gemaakt”- vandaag

Alles is anders
de grenzen liggen anders

Zelfs die grenzen die zijn blijven bestaan

Scheiden nu andere partijen

Elke dag is meer dan ooit een landschap

Een pasgeboren chaos

Elke nieuwe dag lijkt het duister, net iets duisterder

En elke dag, zegt men, wordt het terug licht 

Dat licht is de liefde

En Johan Daisne zei het me al voor

De liefde is de rede

De reden dat we hier allemaal nog staan 

Dat ik hier sta en deze woorden voor u spreek

Dat u hier voor mij staat

En hoewel taal vaak te klein is voor de liefde, te begrensd als het ware

Is ze een van de mooiste werktuigen om haar grenzeloosheid te boetseren

Dus breng ik een toast uit 

Op de taal

Op de rede

Op de Orde

Op de liefde

En op ’t Wit Lavendel

We kunnen tevreden terugblikken op deze fijne en gezellige avond!