Katrien Vanderschoot over “De kinderen van Oost Congo“

Vol emoties was onze voorlaatste bijeenkomst van het jaar. 

Voorzitter Ronald stond nog even stil bij het heengaan van Wim Joos, stichtend lid van onze afdeling. Dank aan Wim voor het mooie in memoriam in het Princezine (https://www.ovdp.net/node/4419).

U verkoos een nieuwe voorzitter die met heel veel dank deze opdracht aanvaardde en trots het volgende bestuur voorstelde: An Minten, Karin Vannuffelen, Peter Braet en Jan Dheedene danken u voor het vertrouwen om de komende drie jaar in onze afdeling de Nederlandse taal en cultuur uit te dragen in amicitia en tolerantia.

De spreker Katrien Vanderschoot is radiojournaliste bij VRT en maakte de afgelopen 25 jaar talrijke reportages in Oost-Congo. Aan de hand van het verhaal van twee jongeren uit dezelfde streek rond Goma vertelde ze hoe de Congolezen omgaan met de vicieuze cirkel van geweld en natuurrampen waardoor 5 miljoen mensen op de vlucht zijn in Oost Congo. Hoe is het zover kunnen komen? De kiem ligt in de kunstmatige grenzen die in 1885 bij de opdeling van Afrika door de koloniale machten getrokken zijn en dwars door grondgebieden van stammen liepen. De andere oorzaken zijn gekend: de bodemrijkdom is de reden waarom er zo gevochten wordt voor het gebied: Katrien Vanderschoot toonde op een kaart duidelijk aan dat de gevechten zich vooral afspelen in de buurt van mijnen. Corruptie en machtsmisbruik maar ook het 'humanitarisme' zorgen ervoor dat er geen uitzicht is op stabiliteit. Daarenboven is de vulkanische grond moeilijk te bewerken en gevoelig voor overvloedige regenval die het drinkwater vervuilt. Het besluit van de spreker is dat de Congolezen zelf hun land moeten bevrijden maar optimistisch klonk deze conclusie niet.  

Voorzitter Ronald nam nog even het woord met een suggestie voor het volgende bestuur om meer te zingen. Spontaan weerklonk het Kempische en Limburgse volkslied! Een suggestie die het volgende bestuur ter harte zal nemen. Ronald sloot de vergadering en zijn 3 jaar bewind af met een de laatste pagina’s van The Great Gatsby (https://www.falseart.com/last-page-of-the-great-gatsby-by-f-scott-fitzgerald/) en de magistrale allerlaatste regel -  is die nu fatalistisch, melancholisch optimistisch of dat alles in één?

So we beat on, boats against the current, borne back ceaselessly into the past.